Wilkowo
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{|style="float:right; border: 1px solid grey; border-collapse:collapse; background:white;" border="1" cellspacing="0" cellpadding="5" | {|style="float:right; border: 1px solid grey; border-collapse:collapse; background:white;" border="1" cellspacing="0" cellpadding="5" | ||
| − | |<googlemap version="0.9" lat="53. | + | | |
| − | (W) 53. | + | <googlemap version="0.9" lat="53.632629" lon="19.111748" type="map" width="300" height="350" selector="no"> |
| + | (W) 53.619394, 19.124107 | ||
</googlemap> | </googlemap> | ||
|- | |- | ||
Wersja z 12:58, 26 mar 2008
|
UNIQ4801eb031e5751d9-googlemap-00000000-QINU |
| Wilkowo na mapie |
|---|
Wilkowo (niem. Wilkau) - wieś w województwie pomorskim, powiecie kwidzyńskim, w gminie Gardeja przy trasie drogi wojewódzkiej nr 523.
Spis treści[ukryj] |
Historia
Wilkowo już od początków swojego istnienia stanowiło bardzo rozdrobnioną wieś rycerską. W 1597 roku na szesnastu łanach było czterech właścicieli: Joachim Kallstein, Walerian Znaniecki Jan i Joachim Wilkowscy herbu Grzymała. Po wojnach polsko-szwedzkich w XVII wieku Wilkowo pozostawało w rękach niemieckich. W roku 1930 wybudowano drogę bitą, która połączyła Wilkowo z Butowem.
W Wilkowie znajdowała się stacja kolejowa - przystanek - czwarty w kolejności od Kwidzyna na trasie nieistniejącej obecnie linii kolejowej Kwidzyn-Kisielice. Obecnie zabudowania stacji są najlepiej zachowanymi śladami po dawnej linii, a na budynku zachował się oryginalny napis z nazwą stacji. Niedaleko stacji zachowały się ślady ceglanych przyczółków mostu na rzece Gardędze. Most miał nitowaną konstrukcję blachownicową i został rozebrany pod koniec lat siedemdziesiątych.
Teraźniejszość
Po II wojnie światowej do 1955 roku rozwijała się tu indywidualna gospodarka chłopska. Następnie powstał w Wilkowie PGR, który w 1974 roku wszedł w skład Zakładu Rolnego Trumieje (gmina Gardeja).
W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa elbląskiego.
Ciekawostki
W lipcu 2006 roku Wilkowo zasłynęło w mediach z powodu tajemniczych kręgów w zbożu. Zostały tam uformowane, w sposób do dziś niewyjaśniony, koła o średnicy 20 m z idealnie powalonymi w jednym kierunku kłosami. Pośrodku tych kręgów znajdowało sie puste miejsce, gdzie nie było ani jednego źdźbła. Od koła odchodziła sieć drobnych ścieżek o szerokości mniej więcej metra, które to ułożyły się we wzór przypominający krzyż w okręgu. Pole, na którym powstało to zjawisko należy do rodziny Michalczyków spod Łasina (powiat grudziądzki).
źródła
|
