Richard Eduard John

Aktualna wersja na dzień 20:08, 3 wrz 2017

Richard Eduard John

Richard Eduard John urodził się 17 lipca 1827r. w Kwidzynie (dawn. niem. Marienwerder).

Był najstarszym synem Radcy Prawnego (niem. Justizrathes) Eduarda John i Luisy z domu Reichenau.

Eduard John uczęszczał do Gimnazjum w Kwidzynie. Następnie zdobywał wykształcenie studiując na Uniwersytecie w Lipsku gdzie początkowo uczęszczał na wykłady z chemii i rolnictwa. W tym czasie John nosił się zamiarem przejęcia dóbr ojcowskich w Watkowicach (dawn. niem. Watkowitz). Za namową profesora prawa, Wilhelma Albrechta (1800-1876), John będąc jeszcze w Lipsku skierował swoje zainteresowania ku prawoznawstwu i zmienił kierunek studiów na prawnicze. Studia prawnicze kontynuował na uczelniach najpierw w Berlinie a następnie na Uniwersytecie w Getyndze, gdzie w marcu 1852r. uzyskał tytuł doktora prawa (niem. Dr. jur.). W 1853 roku na Uniwersytecie w Królewcu (niem. Königsberg) otrzymał habilitację i rozpoczął prace jako wykładowca. Na tej samej uczelni został w 1856 r. mianowany profesorem nadzwyczajnym, a od roku 1859 profesorem nadzwyczajnym prawa. W 1860 roku został mianowany profesorem zwyczajnym.

W międzyczasie, w roku 1857 poślubił Hannę, córkę radcy prawnego Hasse z Legnicy (dawn. niem. Liegnitz). Mieli dwoje dzieci, syna i córkę. Syn zmarł w wieku młodzieńczym a córka wyszła za mąż za radcę medycznego (niem. Medicinalrath), doktora Willemera Ludwigslust.

W latach 1862-1866 Eduard Richard John, u boku swojego ojca, Eduarda John zasiadł w Pruskiej Izby Reprezentantów (niem. Preußisches Abgeordnetenhaus) okręgu Labiau-Tapiau-Wehlau, gdzie był aktywnym członkiem Niemieckiej Partii Postępu (niem. Deutschen Fortschrittspartei).

Po 1866r. zwrócił się do Partii Narodowo-Liberalnej (niem. Nationalliberale) jako jej współzałożyciel i lojalny członek.

Będąc profesorem prawa wykładał na wielu znanych uczelniach, m.in. w Kilonii (1868r.) i Getyndze (1869r.).

W 1870r. został członkiem Sądu Apelacyjnego w Lubece a także aktywnym członkiem tamtejszego mieszczaństwa (niem. Bürgerschaft).

W 1876 roku jako profesor prawa karnego powraca na stałe do Getyngi (niem. Göttingen) która staje się jego wymarzoną ojczyzną (niem. Heimath).

Mieszkając w Getyndze stał się bardzo aktywnym społecznikiem oraz reprezentantem mieszkańców (niem. Bürgervorsteher). To jemu miasto zawdzięcza m.in. założenie orkiestry symfonicznej i budowę nowego teatru. Był stale aktywny, odbywał podróże zagraniczne do Włoch, Anglii, Belgii.

Utrzymywał bliskie i przyjacielskie kontakty z młodzieżą w śród której wspierał i pomagał tym najbardziej zdolnym i ambitnym.

W 1881 został prorektorem Uniwersytetu w Getyndze.

7 sierpnia 1889 roku, w wieku 72 lat umiera na udar mózgu w Getyndze.

Prace

Jego opracowania należą do najbardziej znanych prac w sprawach karnych tamtego okresu:

• Das Strafrecht in Norddeutschland zur Zeit der Rechtsbücher (Leipzig 1858, Bd. 1);
• Die Lehre vom fortgesetzten Verbrechen und von der Verbrechenskonkurrenz (Berlin 1860);
• Über die Nemede der altdithmarsischen Rechtsquellen (Königsberg 1860);
• Kritik des preußischen Gesetzentwurfs über die Verantwortlichkeit der Minister (1. u. 2. Aufl., Leipzig 1863);
• Über Strafanstalten (Berlin 1865);
• Kritiken strafrechtlicher Entscheidungen des preußischen Obertribunals (1866);
• Über die Todesstrafe (1867);
• Entwurf mit Motiven zu einem Strafgesetzbuch für den Norddeutschen Bund (1868);
• Das Strafrecht in Norddeutschland, Beurteilung des Entwurfs eines Strafgesetzbuchs für den Norddeutschen Bund (Göttingen 1870);
• Über Geschwornengerichte und Schöffengerichte (Berlin 1872).

Źródła

• Wikipedia
• Wikisource
• Fotografia - wł. Stadtmuseum Berlin