Kościół w Czarnem Dolnym
Kościół p.w. Matki Bożej Różańcowej i św. Antoniego w Czarnem Dolnym powstał około roku 1320 na miejscu dawnego grodziska słowiańskiego i podlegał Biskupstwu Pomezańskiemu. Świątynia ta zbudowana jest w stylu gotyckim z cegły i polnego kamienia. Wewnątrz kościół ma układ salowy, stropy płaskie, w zakrystii sklepienie kolebkowe. Szczyt wschodni schodkowy ze sterczynami i blendami. W latach 1719 i 1892 kościół przebudowywano. Prawdopodobnie w tym czasie dobudowano drewnianą dzwonnicę ustawioną na murowanej podmurówce. Wewnątrz dzwonnicy bije jeden zabytkowy dzwon z 1768 roku.
Po sekularyzacji przeprowadzonej w 1525 roku parafia katolicka podupadła. Ludność przeszła na luteranizm. Kościołem i gminą wyznaniową opiekowali się ministrowie z Trumiej, którzy głosili kazania w języku polskim. Również w XVIII wieku z uwagi na obecność we wsi wielu Polaków kazania w kościele głoszone były w języku polskim. Po II wojnie światowej kościół przywrócono ludności katolickiej. Parafia została kanonicznie erygowana w 1962 roku.
Na wyposażenie kościoła w Czarnem Dolnym składają się: kuta w granicie kropielnica z XV / XVI wieku, barokowa ambona z przełomu XVII i XVIII wieku, ołtarz główny pochodzący z 1735 roku i organy. Ściany i sufit kościoła zdobią religijne sceny rodzajowe i wzory w subtelnych, pastelowych kolorach. Współczesne płytki podłogowe nie tworzą harmonii z zabytkowym wnętrzem.
Kościół wraz z cmentarzem wpisany został do rejestru zabytków pod numerem 260/93 z dnia 29 marca 1993 roku.
Galeria
Ołtarz główny
Kościelne wnętrze
Kościelne wnętrze
Widok na organy
Widok na ołtarz główny
Płaskorzeźba "Zmartwychwstanie" w ołtarzu głównym
Kościelny sufit
Rzeźbione, zabytkowe krzesło
Kropielnica
Ambona
