Dorota z Mątowów
(→Życie i duchowość) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
==Życie i duchowość== | ==Życie i duchowość== | ||
| − | Urodziła się w Mątowach Wielkich koło Malborka jako córka kolonisty niderlandzkiego Wilhelma Schwartze i jego żony Agaty. Żona mieszczanina gdańskiego i matka dziewięciorga dzieci. Po śmierci męża w 1390 udała się do Kwidzyna, gdzie jej spowiednikiem został dawny dziekan wydziału teologii na uniwersytecie w Pradze [[Jan z Kwidzyna]]. Poprzedni spowiednicy Radislaus i Mikołaj z Pszczółek nie rozumieli potrzeb duchowych Doroty, Jan z Kwidzyna szybko uznał ją za mistyczkę dużej miary, przypominającą w swojej ascezie szkoły mistyczno-ascetyczne Niderlandów. Wbrew ówczesnym obyczajom Jan z Kwidzyna zezwolił Dorocie na częstą komunię | + | Urodziła się w Mątowach Wielkich koło Malborka jako córka kolonisty niderlandzkiego Wilhelma Schwartze i jego żony Agaty. Żona mieszczanina gdańskiego i matka dziewięciorga dzieci. Po śmierci męża w 1390 udała się do Kwidzyna, gdzie jej spowiednikiem został dawny dziekan wydziału teologii na uniwersytecie w Pradze [[Jan z Kwidzyna]]. Poprzedni spowiednicy Radislaus i Mikołaj z Pszczółek nie rozumieli potrzeb duchowych Doroty, Jan z Kwidzyna, najwybitniejszy teolog krzyżacki, duszpasterz i członek Zakonu, szybko uznał ją za mistyczkę dużej miary, przypominającą w swojej ascezie szkoły mistyczno-ascetyczne Niderlandów. Wbrew ówczesnym obyczajom Jan z Kwidzyna, jako opiekun duchowy, zezwolił Dorocie na częstą komunię świętą. Wyjednał zgodę u biskupa Jana Moncha i Kapituły Pomezańskiej na spełnienie jej pragnienia życia jako pustelnicy-rekluzy. Po uzyskaniu również zgody Wielkiego Mistrza Konrada Wallenroda zbudowano dla niej w kwidzyńskiej katedrze od strony prezbiterium małą celę, do której w czasie uroczystej procesji 2 maja 1393 roku wprowadzono ją i zamurowano, zostawiając mały otwór z widokiem na ołtarz, który służył też do przyjmowania komunii świętej i posiłków. Dorota zmarła 25 czerwca 1394 roku i została pochowana z dużą czcią i adoracją w krypcie dla duchowieństwa. Jej grób stał się celem pielgrzymek. |
| − | Duchowość Doroty z Mątowów przypomina duchowość devotio moderna i Świętej Brygidy Szwedzkiej. Jan z Kwidzyna spisał jej objawienia w dwóch dziełach w formie dialogu: ''Conffessiones'' i ''Apparitiones''. Napisał także traktaty o jej życiu i duchowości ''Septililium'' i ''Liber de festis''. Dorota z Mątowów znana jest także z krytyki upadku moralnego [[zakon krzyżacki|zakonu krzyżackiego]] i osoby Konrada Wallenroda. | + | Duchowość Doroty z Mątowów przypomina duchowość devotio moderna i Świętej Brygidy Szwedzkiej. Jan z Kwidzyna spisał jej objawienia w dwóch dziełach w formie dialogu: ''Conffessiones'' i ''Apparitiones''. Napisał także traktaty o jej życiu i duchowości ''Septililium'' i ''Liber de festis''. Dorota z Mątowów znana jest także z krytyki upadku moralnego [[zakon krzyżacki|zakonu krzyżackiego]] i osoby Wielkiego Mistrza Konrada Wallenroda. |
==Kult== | ==Kult== | ||
Wersja z 09:31, 15 lip 2008
Błogosławiona Dorota z Mątowów, Dorota Schwartze (ur. 25 stycznia 1347 w Mątowach Wielkich, zm. 25 czerwca 1394 w Kwidzynie) – rekluza i stygmatyczka.
Spis treści |
Życie i duchowość
Urodziła się w Mątowach Wielkich koło Malborka jako córka kolonisty niderlandzkiego Wilhelma Schwartze i jego żony Agaty. Żona mieszczanina gdańskiego i matka dziewięciorga dzieci. Po śmierci męża w 1390 udała się do Kwidzyna, gdzie jej spowiednikiem został dawny dziekan wydziału teologii na uniwersytecie w Pradze Jan z Kwidzyna. Poprzedni spowiednicy Radislaus i Mikołaj z Pszczółek nie rozumieli potrzeb duchowych Doroty, Jan z Kwidzyna, najwybitniejszy teolog krzyżacki, duszpasterz i członek Zakonu, szybko uznał ją za mistyczkę dużej miary, przypominającą w swojej ascezie szkoły mistyczno-ascetyczne Niderlandów. Wbrew ówczesnym obyczajom Jan z Kwidzyna, jako opiekun duchowy, zezwolił Dorocie na częstą komunię świętą. Wyjednał zgodę u biskupa Jana Moncha i Kapituły Pomezańskiej na spełnienie jej pragnienia życia jako pustelnicy-rekluzy. Po uzyskaniu również zgody Wielkiego Mistrza Konrada Wallenroda zbudowano dla niej w kwidzyńskiej katedrze od strony prezbiterium małą celę, do której w czasie uroczystej procesji 2 maja 1393 roku wprowadzono ją i zamurowano, zostawiając mały otwór z widokiem na ołtarz, który służył też do przyjmowania komunii świętej i posiłków. Dorota zmarła 25 czerwca 1394 roku i została pochowana z dużą czcią i adoracją w krypcie dla duchowieństwa. Jej grób stał się celem pielgrzymek.
Duchowość Doroty z Mątowów przypomina duchowość devotio moderna i Świętej Brygidy Szwedzkiej. Jan z Kwidzyna spisał jej objawienia w dwóch dziełach w formie dialogu: Conffessiones i Apparitiones. Napisał także traktaty o jej życiu i duchowości Septililium i Liber de festis. Dorota z Mątowów znana jest także z krytyki upadku moralnego zakonu krzyżackiego i osoby Wielkiego Mistrza Konrada Wallenroda.
Kult
Aprobaty "odwiecznego kultu" Doroty z Mątowów dokonał papież Paweł VI 9 stycznia 1976. Zgodnie z normami odtąd Dorocie z Mątowów przysługuje tytuł pod jakim była czczona w Kościele do tej pory. W Polsce była nazywana błogosławioną, zaś w Niemczech świętą, dlatego Dorota z Mątowów raz jest nazywana błogosławioną, raz świętą (por. kazania kard. Joachima Meisnera i kard. Josepha Ratzingera). W Kościele Katolickim jej wspomnienie obchodzone jest w archidiecezji gdańskiej, diecezji elbląskiej i archidiecezji warmińskiej 25 czerwca. Dorota wspominana jest także w niektórych diecezjach niemieckich oraz przez zakon krzyżacki. Na terenie diecezji elbląskiej jest patronką kobiet.
Parafie i kościoły
- Parafia pw. Błogosławionej Doroty z Mątów - Gdańsk, osiedle Jasień
Ciekawostki
Dorota z Mątowów była pierwowzorem opisanej przez Adama Mickiewicza w powieści poetyckiej Konrad Wallenrod Aldony, zamurowanej w wieży zamku w Malborku, która przez wskazanie Wallenroda jako "tego, który >>ich<< zniszczy" przyczyniła się do wyboru go na Komtura zakonnego.
Życie Doroty z Mątowów opisał Günter Grass w powieści Turbot (Der Butt) z 1977.
